**ေရႊျပတင္းေပါက္ေတြနဲ႔အိမ္ကေလး...အုန္း၀မ္(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)**

The house with the golden windows" ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြဖြယ္ ရာ ဇာတ္လမ္းတိုေလးတစ္ခုကို ဖတ္ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းတိုေလးကို ဖတ္လိုက္ၿပီးတဲ့အခါ အေတာ့္ကိုေကာင္း တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္တဲ့ အျပင္စာဖတ္ သူေတြအတြက္ motivating and in-spiring ကိုျဖစ္ေပၚလာေစပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ အဲဒီဇာတ္လမ္းတိုေလးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ၿပီး ေဖာ္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။

ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္ကုန္းေပၚက ႏံုခ်ာတဲ့ အိမ္ေသး ေလး တစ္လံုးမွာ ေနထိုင္ၿပီး ပန္းၿခံေလးထဲ မွာ ေဆာ့ကစားရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့သလို ခ်ဳိင့္၀ွမ္းဟိုဘက္ေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ့ အံ့ၾသ ဖြယ္ရာ အိမ္ကေ
လးကို ပန္းၿခံၿခံစည္း႐ိုး ကေန ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီခ်ဳိင့္၀ွမ္းဟိုဘက္ေတာင္ေပၚက အိမ္ကေလးဟာ ေရႊျပတင္းေပါက္ရွိၿပီး ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကေလးမေလးက သူမရဲ႕ သာမန္အိမ္မွာ ထက္ ေရႊျပတင္းေပါက္ေတြရွိတဲ့ အဲဒီအိမ္ မွာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းရရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလုိက္မလဲလို႔ စိတ္ကူး ယဥ္မိတယ္။

ကေလးမေလးဟာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ သူ႔မိသားစုကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပမဲ့လည္း အဲဒီ လို ေရႊေရာင္အိမ္ကေလးမွာေနဖို႔ တမ္းတ ေနခဲ့ၿပီး အဲဒီမွာသာ ေနလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းၿပီး ဘယ္ေလာက္စိတ္လႈပ္ရွားရမလဲဆိုတာ တစ္ေန႔လံုး စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့တယ္။

ပန္းၿခံၿခံစည္း႐ိုးအျပင္ကိုသြားဖုိ႔ လိမၼာပါးနပ္ၿပီး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဂိတ္တံခါး အျပင္ဘက္ကေန လမ္းသြယ္ေလးအတိုင္း စက္ဘီးစီးဖုိ႔အတြက္ သူ႔အေမကို ေျပာ တယ္။ အေမကို ေတာင္းပန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အေမက ေနာက္ဆံုးမွာ သြားဖုိ႔ ခြင့္ျပဳ လုိက္ၿပီး အိမ္အနီးအနားမွာစီးဖို႔နဲ႔ အေတာ္ ေ၀းေ၀းကို ေလွ်ာက္မစီးဖုိ႔ အတန္တန္မွာ လိုက္တယ္။ ရာသီဥတုက သာယာလွပၿပီး ကေလးမေလးက သူဘယ္ကိုဦးတည္သြား မလဲဆိုတာ အတိအက်သိတယ္။ လမ္း သြယ္ေလးအတိုင္း ဆင္းသြားၿပီး ခ်ဳိင့္၀ွမ္း ကို ျဖတ္ကာ အျခားတစ္ဖက္ေတာင္ေပၚ က ေရႊေရာင္အိမ္ေလးရဲ႕ဂိတ္တံခါးေရာက္ တဲ့အထိ စက္ဘီးကို စီးသြားခဲ့တယ္။

သူမဟာ စက္ဘီးေပၚကဆင္း၊ ဂိတ္ တံခါးတိုင္မွာ စက္ဘီးကို မွီေထာင္လိုက္ၿပီး အိမ္ကို ဦးတည္သြားတဲ့ လမ္းကေလးနဲ႔ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ျပတင္းေပါက္အားလံုးဟာ ဘာ အေရာင္အဆင္းမွ မရွိဘဲ အေတာ္ေလး ညစ္ပတ္ေနတာကို သူမ သိလုိက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အရမ္းကို စိတ္ပ်က္သြား ၿပီး ၀မ္းနည္းမႈမွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့လို႔ အိမ္အိုေဟာင္းေလးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလုိက္ ပါေတာ့တယ္။

၀မ္းနည္းတာေၾကာင့္ ဘယ္ကိုမွ ေ၀းေ၀းလံလံ မသြားေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္ဖုိ႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ စက္ဘီးေပၚကို သူမ ျပန္တက္လိုက္ပါတယ္။ သူမ ျဖတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ သူမကို အံ့ၾသ သြားေစမယ့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို သူမျမင္ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းရဲ႕ သူမဘက္အျခမ္းက လမ္းကို ျဖတ္ၿပီး (ျမင္လိုက္ရတဲ့)အိမ္ေလးတစ္လံုး ျဖစ္ၿပီး အဲဒီအိမ္ေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြ က ေရႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေန တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ သူမရဲ႕ အိမ္ေလးေပၚကို ေနေရာင္ထုိးထားလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူမရဲ႕ ေရႊေရာင္အိမ္ကေလးမွာ သူမေနေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ သူမ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ ေမတ္ၱာနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္မႈ အားလံုးက သူမရဲ႕ အိမ္ေလးကို ေရႊေရာင္ အိမ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ေပးတယ္ဆိုတာ သူမ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ သူမ စိတ္ကူး ယဥ္ခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ သူမေရွ႕မွာ ရွိေနၾကပါတ

ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕အစမွာ စာေရးသူ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ အေတာ့္ကို ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာရွိတာေတြနဲ႔ ေက်နပ္ ရပါမယ္။ အဲဒီလို ရွိေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားစုဟာ အားနည္းေန ၾကပါတယ္။ မ်က္စိမွိတ္စိတ္ကူးယဥ္တတ္ ၾကၿပီး ပြင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ မိမိတို႔ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ အရာေတြအားလံုးကို လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္။ ““သတိမမူ၊ ဂူ မျမင္””၊ ““သတိမူ၊ ျမဴျမင္””ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း သတိထားမယ္ဆိုရင္ ေသးငယ္တဲ့ ျမဴကိုေတာင္ ျမင္ႏုိင္ေသးလို႔ သတိမထား မိရင္ေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ဂူကိုေတာင္မျမင္ႏိုင္ ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ မိမိမွာ ရွိေနၿပီးသား အရည္အခ်င္းေတြကိုျမင္ဖုိ႔၊ ျမင္ေအာင္ လည္း လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ အေရးႀကီး ပါတယ္။ တျခားသူမွာရွိေနတာေတြဟာ ကိုယ့္ဟာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရွိတဲ့ ရွိၿပီးသားအရာေတြအတြက္လည္း ဂုဏ္ယူေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔မွာ ရွိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးေတြသာလွ်င္ မိမိတို႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္း အစစ္အမွန္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။