အိမ္တအိမ္ ဆုိတာဟာ တကယ္ေတာ့ တုိင္းျပည္တျပည္လုိပါပဲ။ တုိင္းျပည္တျပည္မွာ ဥပေဒဆိုတာ ရွိသလုိပဲ အိမ္ တအိမ္မွာလည္း အိမ္တြင္းဥပေဒဆုိတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ အိမ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အေဖ သို႔မဟုတ္ အေမဟာ အိမ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပါပဲ။ က်မတို႔ ႏုိင္ငံမွာေတာ့ အိမ္ေထာင္ အမ်ားစုမွာ အေဖဟာ အိမ္ကုိ ဦးေဆာင္သူ၊ အိမ္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ႀကီး လူတကာကုိ ေအာက္က်ိဳ႕ရတဲ့ လူျဖစ္ပါေစ ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အိမ္မွာ ၾသဇာႀကီးသူ၊ ၾသဇာလႊမ္းနုိင္သူ၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးႀကီး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရဲ႕ကိစၥ မွန္သမွ်ကုိ ဆံုးျဖတ္ေပးႏုိင္သူ၊ အိမ္သားေတြရဲ႕ အေရးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သူမို႔ အိမ္ရဲ႕ အာဏာဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဆုိသူရဲ႕ လက္ထဲမွာ
ရွိရစၿမဲပါ။
ၾသဇာႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် အာဏာလည္း ႀကီးလာရတာမုိ႔ က်မတို႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အိမ္တြင္း ဆက္ဆံေရးမွာ အာဏာရွင္ဆန္ၾကတာမ်ား ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သားသမီးမ်ား အေပၚ ဆက္ဆံဆံုးမတဲဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ အာဏာရွင္ဆန္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အေဖရဲ႕ ေနာက္က ဒုတိယ အာဏာအႀကီးဆံုး ျဖစ္သူ အေမကလည္း အေဖနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ပါပဲ။ “ငါ အေဖ၊ ငါ အေမ၊ ငါ ဆံုးျဖတ္မယ္၊ အဲဒီအတုိင္း လုိက္ၾက” ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ဆံုးျဖတ္မႈေတြ ေနာက္မွာပဲ သားသမီးတို႔က လုိက္ၾကရတာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကေလးတေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳး ေထာင္ရတဲ့ မိဘအလုပ္ ဆုိတာဟာ အင္မတန္မွ တာ၀န္ႀကီးသလုိ လူ႔ေလာက အနာဂါတ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ တာ၀န္ယူ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရတဲ့ အလုပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေနနဲ႔ ကေတာ့ အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာ၊ အေၾကာက္နဲ႔ ခိုင္းေစတာ၊ အမိန္႕ေပး ေစခုိင္းတာကုိ လံုး၀ မႏွစ္သက္ပါဘူး။ အေၾကာက္တရားဟာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲမို႔ ကေလးတို႔ ရဲ႕ ရင္ထဲကုိလည္း အေၾကာက္တရားကုိ မသြင္းေပး ေစလုိပါဘူး။ က်မတို႔ အေနနဲ႔ ကေလးတို႔ကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးတယ္ ဆုိတာဟာ တကယ္ေတာ့ အနာဂါတ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္တာပဲမို႔ အနာဂါတ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ မေၾကာက္တတ္တဲ့၊ ရဲ၀ံံ့တဲ့၊ မမွန္တာ မဟုတ္တာကုိ မလုပ္တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ မ်ားျပားလာေစဖို႔ အတြက္ လုပ္ေပးၾကရတာပါပဲ။
အနာဂါတ္ လူ႔အဖြဲ႕စည္းမွာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ကုိယ္က်င့္တရား၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ရဲ၀ံတဲ့ စိတ္ထား၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ မေၾကာက္စိတ္ေတြ ရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတခု ျဖစ္လာဖို႔ အတြက္ က်မတို႔ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ကေလးရွိတဲ့ မိဘတုိင္း၊ ကေလး ေတြကို စာသင္ၾကားေနတဲ့ ဆရာတုိင္းမွာ တာ၀န္အျပည့္ ရွိပါတယ္။ စည္းကမ္းဆုိတာ ဘာလဲ၊ အာဏာရွင္လည္း မဆန္ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္မ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေအာင္လို႔ ကေလးတေယာက္ကုိ ဘယ္လုိ ထိန္းသိမ္း မလဲ ဆုိတာကို သိေစဖို႔ ပထမဆံုး ကုိယ့္ကုိယ္ကို ကိုယ္ဘယ္လုိ မိဘမ်ိဳးလဲ ဆိုတာနဲ႔ စတင္ၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ရေအာင္ ပါ။
ဘယ္လုိ မိဘမ်ိဳးလဲ
ကေလးနဲ႔ မိဘၾကားမွာ ေျဖရွင္းရတဲ့ ျပႆနာေတြ၊ ထုတ္ရတဲ့ စည္းကမ္းေတြ ဆုိတာ ကေတာ့ ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဥပမာအေနနဲ႔ က်မ ေျပာဖို႔ အတြက္ ကေလးမိဘ အမ်ားစုမွာ ရင္ဆုိင္ၾကရတဲ့ အ႐ုပ္သိမ္းတဲ့ ဥပမာ အေနနဲ႔ပဲ က်မေျပာပါ့မယ္။ ကေလးက အ႐ုပ္ေတြကုိ ဖြထား တယ္ဆုိပါေတာ့။ ကေလးကုိ အ႐ုပ္သိမ္းခိုင္းဖို႔အတြက္ ကေလးရဲ႕ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ ကေလးကို ဘယ္လုိ ေျပာဆို ၿပီးေတာ့ သိမ္းခိုင္းၾကပါလဲ။ က်မ ေအာက္မွာ ေပးထားတဲ့ ဥပမာေလး ေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘယ္လို မိဘမ်ိဳးလဲ ဆုိတာကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ ႏုိင္ပါတယ္။ ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
“သား.. မင္း အ႐ုပ္ေတြက တခန္းလံုးလည္း ပြလို႔ပါလား။ အခု ခ်က္ခ်င္း အ႐ုပ္ေတြ သိမ္းစမ္း။ မသိမ္းလို႔ ကေတာ့ အမႈိက္ပံုထဲ ေရာက္ၿပီသာေအာက္ေမ့။ ငါ အကုန္လႊင့္ပစ္မွာ”
“သား.. မင္းအ႐ုပ္ေတြကလည္း တခန္းလံုး ပြရြလို႔။ ဟြန္း… သိမ္းတယ္ကို မရွိဘူး။ လုိက္ေျပာေနရတာပါပဲလား။ မင္း နဲ႔ ညီအကို တ၀မ္းကြဲ ေအာင္ေအာင္ဆုိ ဘယ္ေလာက္လိမၼာလဲ။ သူ႔အ႐ုပ္သူ ကစားၿပီး တာ နဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သိမ္းတယ္။ ဘယ္သူမွ လုိက္ေျပာေနစရာကို မလုိဘူး”
“သား.. အ႐ုပ္ေတြ တခန္းလံုး ပြေနတာပဲ။ သိမ္းလုိက္ဦး”
“သားေရ..သား အ႐ုပ္ေလးေတြကုိ သိမ္းခ်င္လား။ သိမ္းခ်င္တယ္ဆုိ ရင္ေတာ့ ေမေမ့ကုိ သိမ္းေပးပါကြယ္”
ကိစၥကေတာ့ အ႐ုပ္သိမ္းတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အ႐ုပ္သိမ္းတဲ့ ကိစၥေပၚမွာမွ အေမ (သို႔) အေဖ ရဲ႕ ေျပာတဲ့ ပံုစံဟာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးတေယာက္ကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၊ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ ပံုစံအတုိင္း ေျပာၾကတာပါ။ က်မတို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ပထမဆံုး ေျပာတဲ့ ပံုစံက အာဏာရွင္ အင္မတန္ဆန္တဲ့ မိဘေတြ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ သိမ္းစမ္း မသိမ္းရင္ ရုိက္မယ္၊ အ႐ုပ္ေတြ လႊင့္ပစ္မယ္ ဆုိတဲ့ အေျပာမ်ိဳးပါ။ ကေလး ဟာ သူ႔အ႐ုပ္ေတြကို လႊင့္ပစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ ေကာက္သိမ္းေကာင္း ေကာက္သိမ္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ သိမ္းရ၊ လုပ္ရတာပဲ မို႔ သူ႔ရင္ထဲမွာ အ႐ုပ္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ အ႐ုပ္၊ သူဖြထားတာမို႔ သူသိမ္းကုိ သိမ္းရမယ္။ သိမ္းဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္ ဆုိတဲ့ အသိေလးကုိ မရႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။ အေၾကာက္တရား ေၾကာင့္ လုပ္ရတာမို႔ သူေၾကာက္ရတဲ့ အေမ (သို႔) အေဖ ရဲ႕ ကြယ္ရာေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ စိတ္ႀကိဳက္ ေနခ်င္သလုိ ေနတတ္ၾက ပါေတာ့တယ္။ ေရွ႕တင္မွာသာလုပ္ၿပီး ကြယ္ရာမွာ ေနသာသလုိ ေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြကို ကေလးရဲ႕ စိတ္အခံထဲ သြတ္သြင္း ေပးေနတဲ့ ဆံုးမနည္း မ်ိဳးပါပဲ။
ဒုတိယနည္းကေတာ့ တျခားလူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ ဆူပူေျပာတဲ့ အျပစ္တင္ ဆံုးမနည္းမ်ိဳးပါ။ ဒီ ဆံုးမနည္းဟာ ကေလးတို႔ မခံခ်င္ျဖစ္ တတ္ၾကသလို၊ ႏႈိင္းယွဥ္ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးကုိ လည္း မုန္းတီးစိတ္ ေပၚလာႏုိင္ေစတာမို႔ ေျပာကို မေျပာသင့္ တဲ့ ဆံုးမနည္း ပါပဲ။ ဒီနည္းဟာလည္း ပထမနည္းလိုပဲ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့၊ အျပစ္တင္ တတ္တဲ့ မိဘမ်ိဳးေတြ သံုးတတ္တဲ့ နည္းပါ။ လူ႔အဖြဲ႕စည္းထဲမွာ အရာရာကုိ စိတ္တုိင္း မက်တတ္၊ ျပစ္တင္ ျငဴစူ တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ အျဖစ္ ႀကီးျမင္းလာေစ ႏုိုင္တဲ့ ကေလး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ိဳး ပါပဲ။
တတိယနည္း ကေတာ့ အ႐ုပ္သိမ္းခိုင္းတာပါပဲ။ ကေလးဖြထားတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကုိ ကေလးကုိ သိမ္းခိုင္းတာပါ။ ဘာမွ အပုိအလုိ မပါပါဘူး။ ကေလးဟာ သူဖြထာတဲ့ အ႐ုပ္ကုိ သူ႔ဖာသာ ျပန္ၿပီးေတာ့ သိမ္းကုိ သိမ္းရမယ္ ဆုိတာကို သိေစတဲ့ နည္းပါပဲ။ ကေလးက မသိမ္းလို႔ ဆုိၿပီးေတာ့ မိဘက ေကာက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းေပး စရာမလုိပါဘူး။ ဒီလို ေျပာရုံနဲ႔ သိမ္းပါ့ မလား လို႔ မိဘတို႔ ေတြးစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ သိမ္းပါတယ္။ က်မမွာ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သားေလး တေယာက္ ရွိတာမို႔ က်မ ကိုယ္ေတြ႕အရ ေျပာရရင္ တကယ္သာ သိမ္းခုိင္းပါ။ သူတို႔ သိမ္းပါတယ္။ သူတို႔ အ႐ုပ္ဟာ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ ကစားၿပီးေတာ့ ျပန္သိမ္းရမယ့္ အ႐ုပ္ဆုိတာကုိ သိေစဖို႔ အတြက္ မိဘတို႔ အေနနဲ႔ ဒီတခါ ကေလး သိမ္းခိုင္းလုိက္၊ ေနာက္ တခါမွာ ကုိယ္က ျပန္သိမ္းလုိက္နဲ႔ မလုပ္ရပါဘူး ။ အဲလုိပဲ ကေလးက ခြ်ဲႏြဲ႕လို႔ ျဖစ္ေစ၊ ငိုယုိ ဂ်ီက်လို႔ပဲ ျဖစ္ေစ အေလွ်ာ့ မေပးမိဖို႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ ဆုိလုိခ်င္တာက ကစားၿပီးရင္ အ႐ုပ္ေတြကို သိမ္းကုိ သိမ္းရမယ္ ဆုိတဲ့စည္းကမ္းဟာ အၿမဲတမ္း တည္ၿမဲေနဖို႔ပါ။ အခု တရက္ေတာ့ ဟုတ္လုိက္၊ ေနာက္ရက္ေတာ့ မဟုတ္လုိက္နဲ႔ မျဖစ္ရပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး ေျပာနည္းကေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးလြန္းတဲ့ မိဘမ်ားရဲ႕ ေျပာနည္းပါပဲ။ အဲလုိ မိဘမ်ိဳးဟာ သားသမီး ရဲ႕ မ်က္ႏွာ တခ်က္ အညွိဳးမခံတတ္ၾက ပါဘူး။ ကေလး တခ်က္ငို တခ်က္ဟင့္ကနဲ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ ထုတ္ထားသမွ် စည္းကမ္း အားလံုးကုိ ဖ်က္ပစ္ တတ္ၾကပါတယ္။ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ေလ်ာ့ရဲရဲ စည္းကမ္းမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ ကေလးတို႔ဟာလည္း လုပ္္ခ်င္ လုပ္လုိက္၊ မလုပ္ခ်င္ မလုပ္လုိက္နဲ႔ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကေလးႀကိဳက္ ရာကုိ ႀကိဳက္သလို လုပ္ခြင့္ ေပးထားတတ္တာမို႔ အဲလို ကေလးမ်ိဳးဟာ ထင္ရာစုိင္းတတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ စည္းကမ္း ေလ်ာ့ရဲရဲ နဲ႔ အလုိလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္တတ္တဲ့ မိဘရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ ေနရတဲ့ ကေလးေတြဟာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း အဖြဲ႕အစည္းထဲကုိ ၀င္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာမဆို ကုိယ့္စိတ္ႀကိဳက္၊ ကုိယ့္အလုိအတုိင္းပဲ တကုိယ္ေကာင္းဆန္စြာ လုပ္တတ္ၾက၊ လုပ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈကုိ အတုိင္းဆမဲ့ ေပးထားတတ္တာမို႔ အသိပညာ မျပည့္စံုေသးတဲ့၊ လူ႔ေလာက အေၾကာင္းကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မသိႏုိင္ေသးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကာလမွာ လမ္းမွားကို ေရာက္ၾကတာမ်ား ပါတယ္။
ကေလးဘယ္လုိ စည္းကမ္းေပးမလဲ
ကေလးတေယာက္ကုိ စည္းကမ္း ေပးတယ္ဆုိတာဟာ လူ႔ေလာကရဲ႕ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္တတ္ေစ ဖို႔၊ လုိက္နာရမယ့္ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒ၊ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္၀တ္၊ ၀တၱရား စတာေတြကုိ လုိက္နာေစာင့္ထိန္းတတ္ေစဖို႔ အတြက္ မိဘမ်ားက သင္ၾကားေပးျခင္းကုိ စည္းကမ္းေပးတယ္လို႔ ဆုိတာပါပဲ။ အေၾကာက္နဲ႔ စည္းကမ္းကုိ မလုိက္နာခိုင္း ဘဲ၊ အာဏာနဲ႔ မလုိက္နာခိုင္းဘဲ နဲ႔ လုိက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းေတြကို နားလည္လုိက္နာေစဖို႔ အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး အရာကေတာ့ မိဘမ်ား ကိုယ္တုိင္က ကေလးေရွ႕မွာ ကေလးက ေလးစားေအာင္လို႔ စံျပအျဖစ္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ လုိပါ တယ္။
အၿမဲတမ္း လိမ္ညာတတ္တဲ့ အေမတေယာက္ဟာ သားသမီးကို မလိမ္နဲ႔လို႔ စည္းကမ္းေပး ေစခိုင္းဖို႔ မလြယ္သလုိ ကေလး ေရွ႕မွာ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆုိေနတတ္တဲ့ အေဖတေယာက္ဟာလညး္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကေလးကို မေအာ္ဟစ္ မဆဲဆုိေအာင္ စည္းကမ္းေပးဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ကေလး မလုပ္မိေစဖို႔ အတြက္ ကေလးေရွ႕ မွာ စံျပအျဖစ္ေနဖို႔ လုိပါတယ္။
ေနာက္တခု ကေတာ့ ထုတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္း၊ ေျပာၿပီးသား စကားကုိ ခုိင္ၿမဲေစဖို႔ အတြက္ ဂရုစုိက္ရပါမယ္။ ဥပမာ- ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ တီဗီ မၾကည့္ရဘူး လို႔ ကေလးကုိ စည္းကမ္း ထုတ္ထားတယ္ ဆုိပါေတာ့၊ ကေလးက ၾကည့္ခ်င္လို႔ သနားေအာင္ပဲေျပာေျပာ၊ ငိုယုိၿပီးေတာ့ ဂ်ီပဲက်က်၊ ေပးမၾကည့္ရပါဘူး။ အစ ပိုင္းမွာေတာ့ နည္းနည္းခက္ခဲ သလုိပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကေလးဟာ စည္းကမ္းအတုိင္း လုိက္နာလာတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ကေလးက ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း ေျပာတာမ်ိဳး၊ အိမ္ တအိမ္ကုိ သြားလည္ၿပီး ကစားၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ အဲဒီ့အိမ္က အ႐ုပ္ကုိ ယူလာခဲ့ခ်င္တာ မ်ိဳးေတြဆုိရင္ ခြင့္မျပဳရပါဘူး။ ကေလး ငိုခ်င္ငိုပါေစ။ ျပန္ေပးခိုင္းရပါမယ္။ ကေလး အခ်င္းခ်င္း ဗုိလ္က်အႏုိင္က်င့္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ကိုယ့္ကေလးက အသာရတယ္ဟဲ့ ဆုိၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္မေနရပါဘူး။ အဲလုိကေလးမ်ိဳးဟာ ေက်ာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ခါမွာ လည္း ဗုိလ္က် အႏုိင္က်င့္တတ္တာမို႔ သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ရွားပါးတတ္ပါတယ္။ လူမုန္းလည္း မ်ားတတ္သလုိ လူႀကီးျဖစ္လာလို႔ လူ႔အသိုင္း၀ိုင္းထဲကုိ ၀င္တဲ့အခါမွာလည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။
မိဘမ်ား သတိျပဳရမယ့္ အခ်က္တခုကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ပါ။ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး မိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကေလးရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူတခု လုပ္ရင္သာ အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ဆူပူတတ္ၾကေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူ ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေလး တခုခု လုပ္ရင္တဲ့အခါ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေမ့ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ သဘာ၀ကုိက လူႀကီးေတြရဲ႕ အာ႐ုံထား အေလးဂ႐ုစိုက္တာကို ရခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို အာ႐ုံစုိက္ အေလးထား ခံရဖို႔ အတြက္ တမင္ကုိ ဆုိးျပတတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကေလးတို႔ လိမၼာတဲ့၊ ေကာင္းတဲ့ အရာတခုခု လုပ္တုိင္း မွာ ခ်ီးက်ဴးေပးဖို႔ မေမ့ရပါဘူး။
က်မတို႔ရဲ႕ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ အရြယ္ေရာက္ လူႀကီးမ်ားရယ္လို႔ ျဖစ္လာမယ့္ ကေလးမ်ားကုိ အေၾကာက္တရား ကင္းကြာၿပီး စည္းကမ္းလုိက္နာတတ္တဲ့၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလးစား တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ အတြက္ ကေလးနဲ႔ သက္ဆုိင္သူ မိဘမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား က ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးရမွာပါ။ အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ရယ္၊ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ လြတ္လပ္စြာ အလုိလုိက္မႈရယ္ ၾကားက စည္းကမ္းေဘာင္ေလးေတြ ကေလးတို႔ကုိ ခ်ေပးႏုိင္ မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ က်မတို႔ အနာဂါတ္ လူ႔အဖြဲ႕စည္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ စည္းကမ္းသိပ္ႀကီးတယ္ရယ္လို႔ ကမၻာကို ေျပာႏုိင္ ၾကေတာ့မွာပါ။
(ေခတ္ဘုန္းသစ္ သည္ စာေရးဆရာမ ပန္းရိပ္ျဖဴ၏ ကေလာင္ခြဲျဖစ္သည္။ ေခတ္ဘုန္းသစ္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကေလးစာေပ၊ ပုံျပင္၊ ကဗ်ာမ်ားေရးသား ေနသကဲ့သို႔ ပန္းရိပ္ျဖဴ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ရသစာေပ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ႏ်င့္ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားလ်က္ ရွိသည္။)
No comments:
Post a Comment